Bu yazımda başlıktan da anlaşılacağı üzere kadın erkek ilişkisi üzerine konuşacağız.

En başta belirtmek isterim ki şunu yapıyorsa iyi bir eştir, bunu yapmıyorsa sizi sevmiyordur, mükemmel ilişki şöyle olmalıdır gibi basmakalıp cümleler kurmayacağım ki bu şekilde empoze edilen şeylere de asla inanmıyorum.

Her insan gibi her ilişki de kendine has ve özeldir, kalıplar içine sıkıştırılamaz.

Bizim değerlendireceğimiz şeyler: Bir insanı çok sevmek, çok aşık olmak bir ilişkiyi sürdürmede yeterli mi? İki iyi insan kötü bir evlilik yapabilir mi? Evlilik kararı vermeden önce nelere dikkat edilmeli? gibi sorular üzerine olacak ve bu sorular ilişkileri bir kalıba sıkıştırmak değil tamamen farkındalık oluşturmak, kendimizi, diğerini, ilişkimizi gerçek anlamda tanımak için olacaktır.

Bu değerlendirmeyi yaparken çok sevdiğim ve bir önceki yazımda kitabını incelediğim Doğan Cüceloğlu’nun “Evlenmeden Önce” adlı kitabından çokça faydalanacağım.

Evlilik Öncesi Farkındalık Oluşturulması Gereken Konular

1.Kendini Tanımak:

İster bir ilişki içinde olalım ister olmayalım hayat kendimize doğru olan bir yolculuktur aslında. İnsan kendini tanıdıkça var olur, gerçekten yaşar. Kendini tanımadan ya da tanımaya çalışmadan geçirilen bir ömür ölüme koşmak gibidir adeta.

İnsan önce kendini tanımalı, kendini kabullenmeli, kendini sevmeyi başarabilmeli ki bir başka insana hayatında yer açabilsin, onu tanıyabilme olgunluğuna erişsin, onu olduğu gibi kabul edebilsin ve sevebilsin.

“Biz kendimiz olmadan, sahip olduğumuz hiçbir şey gerçek anlamını bulamaz!”

Doğan Cüceloğlu

Kendimizi tanırken, “hangi kültür içinde büyüdük?” sorusuyla işe başlayabiliriz.

Doğan Cüceloğlu kitabında iki çeşit kültürden bahseder:

1.Denetim Odaklı Korku Kültürü:

Bu kültür gücünü korkudan alır. Aile içinde kim en güçlüyse onun sözü geçer. Güçsüz olan güçlü olana itaat etmek zorundadır. Bu kültürde halden anlama, empati, insan insana ilişki, bireye saygı gibi önemli değerler yoktur. 

Bu kültürde yetişen birey güvende olmak için güçlü olmak gerektiğine inanarak büyür. Saygı duyulmak, sözünü dinletmek için para, makam, mevki gibi güçlerin olması gerektiğine inanır.

Bu kültürde yetişen birey hayata, geleceğe kaygıyla, korkuyla bakar. Karamsar ve gergin bir yapıda olur. Yaşam ve insanlar onun için güvensizdir.

Çünkü maalesef ki dünyaya gözlerini açtığında, o minicik bedeninin, o daha yumuk yumuk olan gözlerinin, daha sesleri bile tam olarak ayırt edemeyen kulaklarının duyumsadığı ilk şey korku, kaygı, güvensizlik olmuştur.

2.Gelişim Odaklı Değerler Kültürü:

Bu kültür içinde sevgi, güven, empati, halden anlama, insan insana iletişim gibi önemli değerler mevcuttur. Bu kültürde yetişen çocuk, aile tarafından bir birey olarak kabul edilmiştir ve dünyaya geldiği ilk günden itibaren güvende olduğunu hisseder.

Bu kültürde güçlü güçsüz gibi bir ayrım yoktur, herkes eşit söz hakkına sahiptir. Bu sebeple kişi makam, mevki, para gibi maddi değerleri değil insan insana iletişimi önemser.

Dolayısıyla bu kültürde büyüyen birey hayata, insanlara, geleceğe karşı güvenli ve umut doludur.

Peki siz hangi kültür ortamında büyüdünüz?

Bu konu hakkında diğer yazılarıma da göz atabilirsiniz:

https://openmindry.blogspot.com/2023/02/kendime-yolculuk-kalbinin-melodisini.html

https://openmindry.blogspot.com/2023/02/zihnimizdeki-seslerden-kurtulup.html

2. Diğerini Tanımak:

Kendimizin hangi kültür ortamında büyüdüğümüzü bulup ve belki aşmamız gereken şeylerin farkına varıp onları aşmaya niyet ettikten sonra sıra karşı tarafı tanımaya geliyor

    

      Karşı taraf hangi kültür ortamında büyüdü? Kaygılı, korkulu, insan insana iletişim kurulamayan, maddi değerlerin güç olarak kabul gördüğü korku kültüründe mi yoksa halden anlamanın, insan insana iletişimin, sevgi, huzur, saygı gibi önemli değerlerin yer aldığı gelişim odaklı değerler kültüründe mi?            

Sizinle iletişimi ben odaklı mı yoksa biz odaklı mı? Yani sizin duygularınızı, düşüncelerinizi önemsiyor mu yoksa yalnız kendi düşünceleri mi onun için önemli? Sizin üzerinizde bir otorite kurup güçlü olanın kendisi olduğunu mu göstermeye çalışıyor yoksa insan insana ilişki kurmak niyetinde mi?Yanınızdayken gerçekten yaşamınıza tanık olan samimi birini mi hissediyorsunuz yoksa yalnızca bedenen mi yanınızda?

Bu ve benzeri soruları yazının devamında inceleyeceğiz ve devamında bu cevapları daha rahat verebiliyor olacağınızı umuyorum.

3.Sistemi Tanımak:

Sistem bir nevi içinde yaşadığımız kültür ve bu kültür içinde evliliğin konumundan oluşuyor.

Toplum olarak her ne kadar son yıllarda bireyselleşme yoluna yavaş yavaş girdiysek de hala ait olma yönü daha ağır basan bir toplumuz. Bazılarımız kültürün içinde bulunan birtakım değerleri yaşatmamak arzusunda olabilirler. Evlilik veya ailelerin işin içine dahil olmaları gibi…

Doğan Cüceloğlu’nun “Evlenmeden Önce” kitabında okurlarından birinin şöyle bir mektubu yer almakta:

“Kapımı kapatırım, huzur bozan ailesi dışarıda kalır diyordum; fakat içeride zaten onları temsilen bulunan, onlar tarafından yetiştirilmiş bir eşim var.”

Görüldüğü gibi tam anlamıyla bireyselleşip aileleri dışarıda bıraksak bile o ailede yetişmiş bir insan, o ailenin birçok özelliğini bünyesinde barındırıyor. Bu noktada ailelerle korku kültürü içinde mi yoksa gelişim odaklı değerler kültürü içinde mi iletişim kuracağımız bize kalıyor.

Bizim kültür sistemimiz içinde ait olma, aileyle bağları kuvvetli tutma, birliktelik değerleri, bireyselliğe oranla daha hakimdir. Bu değerlerin farkında olarak ve bizim olduğu kadar eşimizin de ailesinin kıymetli ve değerli olduğunu kabul ederek bu yola çıkmalıyız.

Evlilik Hakkında Kendimize Sormamız Gereken Sorular

1.Evlilik yaşamda bir zorunluluk mu? Evlenmemeyi tercih etmek mümkün mü?

Kültürümüzün geçmişten gelen bir algısına göre; evliliğin hayatta var olması zorunlu, herkes belli bir yaşa gelince evlenmeli. Sizce de öyle mi?    

Bu düşünce bizi evlenmek için evlenmeye götürmüyor mu sizce de? Yani birini sevmek, evliliğe hazır olmak, evlilik olgunluğuna erişmek, evlilikle birlikte değişecek yaşamımızı kabullenmek gibi önemli değerleri yok saymıyor mu? Sadece toplum, kültür bizden bunu bekliyor diye evlenmek bizi mutlu edecek mi?

Bir insan yaş olarak belirli bir olgunluğa gelmiş olmakla birlikte henüz kendini dahi tanımaya vakit ayırmadıysa o kişi evlilikten beklentilerini nasıl bilecek? Neye göre bir eş seçecek? Yalnızca duygularına göre mi? Peki yalnızca birine aşık olmak evlilik için yeterli olacak mı? Yoksa iyi bir insan olmasına göre mi seçim yapacak bu kişi? Peki her iki iyi insan bir araya geldiğinde iyi bir evlilik ortaya çıkar mı?

Gerçekten evlenmek istiyor musun yoksa toplumun, çevrenin, ailenin senden beklentisi bu yönde olduğu için mi evleniyorsun?

2.Evlilik kurumunun kendi içinde zorunlu kuralları var mı, varsa bu kurallara göre yaşamak zorunda mıyız? Kendi bireysel kurallarımızı koyamaz mıyız

  Toplumda, hatta çeşitli kişisel gelişim kitapları ya da videolarında bile her ilişki sanki aynı olmalıymış gibi bir algı yaratılıyor. Şunu yapıyorsa sevmiyordur, bunu yapıyorsa sana değer veriyordur vs gibi birçok söylem mevcut. Bu söylemler halden anlamaktan, empatiden çok fazla uzak söylemler olarak geliyor bana.       

Mesela; sana vakit ayırmıyorsa sana değer vermiyordur algısı üzerinde duralım. İlişkilerde elbette birbirine vakit ayırmak çok önemlidir. Ancak her insanın hayat şartları, iş şartları, aile durumları birbirinden farklıdır.

Bir insan düşünelim ki gün boyu boş, hiçbir işi yok ve günde 5 6 saatini size ayırıyor. Diğer tarafta bir insan daha düşünelim ki bu kişinin iş, aile hayatı daha yoğun, sorumlulukları daha fazla ve size günde 2 saat ayırabiliyor. Herkes elinde bulunan zamana göre bir vakit ayırıyor aslında. Şimdi 5 saat zaman ayıran kişiye 2 saat zaman ayıran kişiden daha fazla değer veriyor diyebilir miyiz?

Ancak toplum, kültür ve diğerleri diyebilir. Böyle kurallar koyabilir insanlar kendilerince. Başta da dediğim gibi her ilişki kendine hastır, her insan gibi.

Bu kuralları belirleyecek olanlar, evliliğiniz hakkında değer yargılarını oluşturacak olanlar toplum değil, o ilişkiyi bire bir yaşayan sizlersiniz.

Eş Adayınızla İlgili Kendinize ve Diğerine Sormanız Gereken Sorular

1.Birlikteyken kendiniz olarak var olabiliyor musunuz?

Bu ilişkide en önemli sorulardan biri olsa gerek. Eş adayınızın yanında olduğunuz gibi, doğal, kendinizi kasmadan, acaba bunu dersem, şöyle davranırsam ne der, ne düşünür diye düşünmeden,kendiniz olarak var olabiliyor musunuz?

Karşı taraf tarafından yargılanacağınızı düşündüğünüz, kendiniz olarak var olamayacağınız bir ilişkide ne kadar mutlu olabilirsiniz? İnsan dünyada kendini bulmak, keşfetmek ve kendini yaşamak için yok mu? Peki bu da elimizden giderse geriye ne kalacak?

2.Birlikteyken konfor, keşif, panik alanlarından hangisinde hissediyorsunuz?

Konfor alanı kişinin en rahat hissettiği alandır. Ancak fazla konforda hissetmek kişinin gelişimini engelleyeceği gibi ilişkinin gelişimini, ilişkiye duyulan heyecanı, merakı da engeller.

Panik alanı kişinin huzursuz hissettiği, kendisi olarak var olamadığı, her an tetikte olduğu, kaygı duyduğu alandır. Bilindiği üzere panik, kaygı, korku gibi duygular acil ve tehlikeli durumlarda hayat kurtarabilir ancak bir ilişki için bunu söyleyemeyiz. İlişki bizim tehlikeli alanımız değil güvenli alanımız olmalı değil mi? Sürekli kaygı, korku hissettiğimiz bir ilişkide ne kadar huzurlu ve mutlu olabiliriz?

Keşif alanı ne konfor alanı kadar rahat ne de panik alanı kadar gergindir. Bu ikisinin ortasıdır denilebilir. Kişi kendini konfor alanında gibi güvende hissederken aynı zamanda karşısındakini merak eder ve keşfetmek ister. Aralarında merak duygusu ve heyecan hep diri kalır.

4.Temel değer yargılarını tanıyor musunuz? Değer sisteminiz uyumlu mu?

Sizin için hangi temel değerler öncelikli? Sevgi, saygı, halden anlama, güven, sohbet ortamı ya da daha maddi değerler olarak para, makam, mevki, güç gibi değerler mi ?

Karşı taraf için hangi değerler ön planda? Değer sisteminiz uyuşuyor mu? Yoksa biriniz maneviyata daha çok değer verirken diğeri daha maddiyatçı mı?

Diyelim siz manevi yönü yüksek bir insansınız eş adayınızın ise manevi yönü çok düşük, daha çok maddiyatçı. İlişkinizde ne tür sorunlar yaşayabilirsiniz? Yaşayabileceğiniz bu sorunlar aşılacak cinsten mi olur yoksa yıpratıcı mı olur?

Örneğin siz manevi yönü yüksek bir insan olarak el ele göz göze oturup sohbet etmek, sevgi, ilgi, alaka göstermek ya da görmek isterken eşiniz bunları saçma mı bulacak? Yoksa her ne kadar manevi yönü biraz eksik olsa da kendini aşmaya gönüllü mü? Eğer gönüllü değilse ve beklentileriniz bu denli farklıysa mutlu, huzurlu, sevgi dolu bir evlilik mümkün olacak mı?

5.Birbirinize karşı yapacağınız fedakarlıkların boyutu ne düzeyde, fedakarlıklarınız sonucunda siz kendiniz olarak var olabilecek misiniz

Bu son sorumda tüm konuları irdeledikten sonra hangi konularda fedakarlıklar yapmanız gerekecek bunları görmenizi istiyorum. Elbette kimse kimseyle yüzde yüz uyumlu değildir. Her insan birbirinden az ya da çok farklıdır

Bu farklılıklar bazı fedakarlıkları da beraberinde getirebilir. Her ilişki fedakarlık ister ancak bu fedakarlıklar ilişkinize değer katıp daha samimi daha sıcak bir ilişki mi oluşturacak yoksa sizin kişiliğinizi, benliğinizi yok mu edecek?

Unutmayın siz yoksanız, kendiniz olarak var olamıyorsanız sıkışmış hissedeceksiniz ve bir süre sonra o benliğinizi ortadan kaldıran fedakarlıklar size işkence gibi gelmeye başlayacak.

Evlilik doğru insanla, doğru zamanda, doğru bir bilinçle, sağlıklı bir zihinle yapıldığında insanı duygusal anlamda diğer insanlara göre çok daha yukarılara taşıyan, kendi varlığınızı çoğaltan bir şeyken; sizin için doğru olmayan, değer yargılarınızın uyuşmadığı, pusulanızın farklı yönü gösterdiği bir insanla, yanlış zamanda, yanlış bir bilinçle, yeterli olgunluğa erişmeden yapıldığında varlığınızı bile sorguladığınız bir şeye dönüşebilir.

Yazımı Halil Cibran’ın “Ermiş” adlı eserinde evlilik hakkında bir soruya verilen cevapla bitirmek istiyorum:

“Birlikte doğdunuz ve sonsuza dek birlikte olacaksınız.

Birlikte olacaksınız, ölümün beyaz kanatları günlerinizi dağıtıp savurduğu saatte.

Elbette Tanrının sessiz benliğinde bile birlikte kalacaksınız.

Ama birliğinizde mesafeler olsun.

Göklerin rüzgarı dans etsin aranızda.

Birbirinizi sevin ama aşk pranga olmasın aranızda:

Ruhlarınızın kıyıları arasında hep dalgalanan bir deniz olsun aşk.

Birbirinizin kadehini doldurun, ama aynı kadehten içmeyin.

Birbirinize ekmeğinizden verin, ama aynı ekmeği yemeyin.

Birlikte şarkı söyleyip dans edin ve eğlenin, ama ikiniz de tek başınıza olun. Bir lavantanın, aynı ezgiyle titreseler de birbirinden ayrı duran telleri gibi.

Kalplerinizi verin ama teslim almayın birbirinizin kalbini. Çünkü sadece hayatın avucundadır kalpleriniz.

Birlikte saf tutun ama yapışmayın birbirinize: Çünkü tapınağın sütunları da ayrı dururlar ve meşe ile selvi büyüyemez birbirlerinin gölgesinde.”

Sevgiyle kalın.

 

 Öncelikle her birey kendine özgüdür, tektir, biriciktir. Hümanizmi benimseyen bir öğretmen olarak en azından benim için böyle. Bu sebeple de her bireyin kendine özgü bir çalışma yöntemi vardır. Ancak ben, tüm bunlara rağmen kendi yöntemini oluşturamayanlara genel geçer denebilecek bir yol haritası çizmeyi kendimce faydalı buldum. Gelin başlayalım.

1.Hedefimizi Belirlemek:

Elbette ilk olarak hedefimizi belirleyerek yola koyulacağız. :)

Örneğin; üniversitede istediğimiz bölümü kazanmak, öğretmen olarak atanmak, bir üniversitede akademisyen olmak vb gibi kendimize uygun bir hedef belirleyeceğiz.

Bu hedefimizi belirlerken gerçekten kendimize uygun bir hedef belirlemek çok önemli. Çünkü çoğu insan maalesef ki kendi karakterine, hayat amacına hiç uygun olmayan hedefler belirliyor ya da meslekler seçiyorlar. Dolayısıyla o hedefe ulaşmak için çıktıkları yol onlar için olduğundan çok daha fazla zor hale geliyor.

Hedef belirlemek konusunda daha sonra ayrı bir yazı paylaşmak istiyorum çünkü bu konu gerçekten başlı başına çok önemli bir konu. Şimdilik gerçekten gönlümüzü verdiğimiz, kendimizi adayabileceğimiz, o yolda tüm zorlukları göze alabileceğimiz; karakterimize, yaşam amacımıza, hayat felsefemize uygun bir hedef belirlememiz gerektiğini söyleyerek bu maddeyi bitirmek istiyorum.

2.Öncelik Sırası Belirlemek:

Hedefimizi belirledikten sonra yapmamız gereken ise öncelik sırası belirlemek. Bunu yapmamızın amacı neyi ne zaman yapmamız gerektiğini, öncelik olarak hangisinden başlayacağımızı bilmek ve bir kaosun içine düşmemek.

Üniversiteye hazırlanan bir öğrenci, ya da KPSS’ye hazırlanan bir öğretmen adayı için ya da aklınıza gelebilecek başka bazı hedefler için önceliğimiz bu hedefimiz olmalı ve hayatımızdaki diğer şeyleri, bunun altına önem derecesine göre sıralamalıyız.

Bunu her sabah ya da haftalık olarak bir deftere yazabilirsiniz. Bunun için bir defterinizin olması da motive edici olabilir. :)

3.Ailemizi, Yakınlarımızı Bu Konu Hakkında Bilgilendirmek:

Bazen bir hedef belirleriz ve bir yola koyuluruz ancak bunu yaparken yakınlarımızı doğru şekilde bilgilendirmediğimiz zaman birtakım sorunlar ortaya çıkabilir.

Hepimizin ailemize ve diğer yakın çevremize karşı bazı sorumluluklarımız vardır. Dolayısıyla çevremizin de bu sorumluluklardan ötürü bizden birtakım beklentileri mevcuttur. Ancak hayatımızın belli bir dönemini işgal edecek bir hedef belirlediğimizde hayatımızdaki diğer bazı şeylerden feragat etmemiz gerekebilir. Ya da bazı şeyleri belli bir sıraya koymamız, bir plan dahilinde önceliklerimizi belirlememiz gerekebilir, yukarıda da bahsettiğim gibi.

Hedefimizi koyup hayatımızdaki şeyleri öncelik derecesine göre sıraladıktan sonra bunu yakınlarımızla, onları da kırmadan, samimi bir dille paylaşmalıyız.   

Bu süreci onlarla iş birliği içinde yürütmek emin olun çok daha sağlıklı sonuçlar verecektir.

Örneğin; her hafta, herhangi bir gün planlamadan, buluştuğunuz bir arkadaşınız var. Bu buluşmalar artık arkadaşınızla aranızda olan ilişki için bir sorumluluk taşıyor olabilir. Arkadaşınızla konuşup eskiden herhangi bir gün belirlemeden gerçekleşen bu buluşmanızı, belirli bir gün belirleyerek gerçekleştirebilirsiniz.

Başka bir örnek; ailenize karşı, evdeki bazı işler için belli sorumluluklarınız olabilir. Bu sorumluluklarınız daha önce belli bir plan dahilinde değilken artık onları belli bir sıraya koyabilir bunu da ailenizle paylaşabilirsiniz.

Böylece ailenizle ve diğer yakın çevrenizle sorunlar yaşamaya ve bu sebeple strese girip motivasyon kaybına uğramaya karşı önlem alabilirsiniz.

Bu maddeyi biraz daha uzun tuttum çünkü gerçekten kendi motivasyonumuzu sağlamak zor evet ama bunu bir şekilde sağladıktan sonra çevresel faktörlerden korumak da bir o kadar önemli.

Umarım doğru iletişim şekliyle kendinizi ifade edebilir ve sevdikleriniz tarafından anlayışla karşılanırsınız. :)

4.Kendinizi Rahat Hissedebileceğiniz Bir Çalışma Alanı Oluşturmak:

Bu süreçte çalışma motivasyonumuzu arttıracak, daha çok dış uyarıcılardan uzak (ancak fazla odaklanma istemeyen işlerde, derslerde vs kafeterya tarzı mekanlar da tercih edilebilir), bir alan oluşturmak önemli.

Bu mekan ev içerisinde kendinize ait bir oda ya da ev dışında kütüphane gibi bir yer olabilir, tamamen sizin tercihinize kalmış. Kendinizi nerede daha konforlu, daha odaklanmış hissediyorsanız oraya kurulabilirsiniz. :)

Bunun dışında çalışma alanınızın düzenli, sade(çok fazla eşyanın olmadığı), cep telefonu gibi dikkat dağıtıcılardan arınmış, gürültüden uzak, sizi motive edecek şeyleri barındıran (duvara yapıştırılmış motive edici sözler, resimler, motive herhangi bir eşya gibi), bir yer olması odaklanmanız ve motivasyonunuz açısından etkili olabilir.

5.Esnek Bir Çalışma Planı Hazırlamak:

Belirlediğiniz hedef alanınıza göre günlük ya da haftalık bir çalışma planı hazırlayacaksınız. Ancak bunu lütfen saatine, dakikasına kadar belirlemeyin. Çünkü o saatler arasında planda olmayan bir olay gerçekleşebilir ve tüm motivasyonunuz çöp olabilir.

Günlük ya da haftalık olarak hangi işi ya da dersi hangi gün yapacağınız, o işe ya da derse ne kadar zaman ayıracağınız, öğrenciler için; kaç soru çözeceğiniz gibi bu ve buna benzer bir plan belirlemeniz yeterli. Böylece yapacaklarınız bir düzene girerken saatlerle, dakikalarla sıkıştırılmış, katı bir plana değil daha esnek, sizi motive eden bir plana sahip olacaksınız ve böylece yaptığınız plan dışında bir olay gerçekleşse de “bu saatte bu işi yapmalıydım, yapamadım, saati geçirdim, bir daha yapamam…” gibi olumsuz düşüncelere kapılmayacaksınız ve en önemlisi motivasyon kaybı yaşamayacaksınız.

Bu arada esnek olmak hayatın her alanında sizi rahatlatan bir faktördür. Denemenizi şiddetle tavsiye ederim. :)

6.İstikrarlı Olmak, Hiçbir Zaman Pes Etmemek:

En, en, en önemli maddelerden biri bu olabilir!

Bazen her şey üst üste gelecek, kimse seni anlamayacak, başaramayacağını söyleyecekler belki, belki söylemeseler de hissettirecekler, bazen gerçekten çok fazla zorlukla karşılaşacaksın; bitti diyeceksin, başaramayacağım… Ama bitmedi! Tam bunu düşündüğün anda unutma, BİTMEDİ!

“Her şey üstüne gelip seni dayanamayacağın bir noktaya getirdiğinde, sakın vazgeçme! Çünkü orası kaderinin değişeceği yerdir.”

Mevlana

Dünyada çoğu başarılı olmuş insanın hayatına baktığında hep çok çalışma, birçok zorluktan geçme, hayatında bazı şeylerden fedakarlık etme, bazen çok acı çekme ama sonunda büyük bir başarı öyküsüne imza atma vardır. Ama gerçek bir başarı öyküsüdür bu.

Belki diyeceksin ki kolay yoldan hatta tabiri caizse saçma sapan, akla mantığa sığmayan yollardan, başarılı ilan edilenler, ciddi paralar kazananlar yok mu? Maalesef ki var. Ama onlarınkine “gerçek bir başarı öyküsü” diyebilir miyiz? Elde ettikleri maddiyattan ya da sözde başarıdan ne kadar tatminler sence kendi içlerinde?

Her şeyi geçtim, sen gerçekten böyle sözde bir başarıyla mı anılmak istiyorsun yoksa gerçek bir başarı öyküsü mü yazmak istiyorsun?

Bu konuda size çok güzel, gerçek bir başarı hikayesini konu alan ve motive edici bir film önermek isterim:

The Pursuit Of Happyness (Umudunu Kaybetme)

Film Chris Gardner’ın biyografisini konu alıyor. Eşinden boşanmış bir babanın oğluyla birlikte verdikleri yaşam mücadelesini izleyeceksiniz. İzlerken hayatın içinden birçok duyguyu bir arada yaşayacağınıza eminim.

Son olarak belirtmek isterim ki, eskiden ne zaman böyle yazılar okusam ya da bu tarz filmler izlesem hep böyle kişilerin özel kişiler olduğunu, herkesin bunu başaramayacağını düşünürdüm. Ve nihayetinde konu kendime gelirdi ve “Neredeyse 60 bin kişinin girdiği bir sınavda sıralamaya nasıl girebilirim ki, o kadar insan da benimle birlikte çalışıyor, neden onlar değil de ben başarılı olayım ki, benden daha özel, yetenekli insanlar elbet vardır.” gibi birçok düşünce zihnimde gezinirdi. Eminim bunu yaşayanlarınız vardır.

Buna inandığınız sürece sonuç tam da inandığınız gibi oluyor evet. Bir nevi kendini gerçekleştiren kehanet! Ama ne zaman bu düşüncenizin doğru olmadığını kabul edip bu düşüncenin yerine tam tersi olanlara inanmaya başlarsanız, yani başaracağınıza inanırsanız, bunu kendinize ifade ederseniz ve bunun için gerekli adımları atarsanız başarılı olmanızın önünde hiçbir engel olmayacaktır.

Bunu tüm bu koşulları yaşamış bir öğretmen olarak söylüyorum. O zorlu sıralamaya girdim evet. Belki bu öykümü sizinle başka bir zaman paylaşırım. :)

Sonuna kadar bu yazıyı okuduğun için ve bu yola çıktığın için kendine teşekkür etmelisin.

Unutma, tüm başarılar minik bir adımla başlar!

“Dünyanın gördüğü her büyük başarı, önce bir hayaldi. En büyük çınar bir tohumdu. En büyük kuş bir yumurtada gizliydi.”

Edgar Allan Poe

 

Sawubona, Afrika'nın Zulu kabilesine ait bir selamlaşma şeklidir. Bu sözcüğün içinde barındırdığı anlamlarsa şöyledir:

Seni görüyorum, varlığını onaylıyorum, seni olumlu olumsuz tüm yönlerinle kabul ediyorum..

Günlük hayatta selamlaşırken "selam, merhaba, naber" gibi kelimeler kullanırız ancak belki bazen birbirimizin yüzüne, gözlerinin içine dahi bakmadan, birbirimizi görmeden.. Bu kelimelerin selamlaşmadan başka derin bir anlamı yoktur ve çoğu kez selamlaşmanın önemi ve manasını düşünmeden alışkanlık üzerine ağzımızdan dökülen kelimelerden başka bir şey ifade etmezler. 

Ancak Sawubona; yani seni görüyorum anlamına gelen bu sözcük, anlamını hissetmeden, alışkanlıktan doğan bir söyleyişle söylenemeyecek kadar anlamlı ve içtendir.

Bununla beraber sawubonaya karşılık olarak söylenen sözcükse "buradayım" anlamına gelen ngikhonadır. Yani bu cevapla kişi varlığının görüldüğünün ve onaylandığının farkında olduğunu, görülüyor olmakla değerli hissettiğini ve varlığında bir anlam bulduğunu ifade eder aslında.

Selam vermenin özünde birbirimizi fark etmek, orada olduğumuzu görmek ve gördüğümüzü hissettirmek, birbirimizin varlığına değer vermek ve birbirimizin varlığını onaylamak vardır aslında. Ancak bizler çoğu zaman bu anlamı unutup öylesine, bir alışkanlıkla kullanıyoruz bu kelimeleri. 

Dünyada yalnız olduğunuzu düşünün. Varlığınızı onaylayacak, sizi kabul edecek hiç kimse olmamış olsaydı varlığınızın bir anlamı olur muydu? Sanırım olmazdı.

Bizler birbirimizin varlığını görerek, kabul ederek, birbirimizin varlığına değer vererek, bununla beraber kendi varlığımızın da kabul edilmesine ve onaylanmasına şahit olarak varlığımızda bir anlam buluruz aslında. 

Benim bu selamlaşma şekliyle ilk karşılaşmam Avatar filmiyle olmuştu. Filmde bu konu, sanırım bahsettiğim kabileden esinlenilerek, çok güzel bir şekilde işlenmişti ve böyle bir selamlaşma şekli gerçekte de var mı diye araştırmaya itmişti beni. 

Uzun zamandır bu konu hakkında bir yazı yazmayı düşünüyordum. Sanırım zamanını bekliyordum yazmak için ve şuan içinde bulunduğumuz; görülmeye, duyulmaya, anlaşılmaya, en çok ihtiyacımız olan bu süreç, bu yazıyı kaleme dökmek için en uygun zaman olsa gerekti ve artık paylaşmaya hazırdım.

Avatar filminden konu açılmışken, hem filmden hem de filmde konumuzla bağlantılı ilgimi çeken detaylardan bahsetmek istiyorum. 

Filmi kısaca özetleyerek başlayacak olursam:

Filmde insanlar dünyadaki doğal kaynakları büyük ölçüde tüketmiştirler ve bu da dünyada büyük bir enerji açığı ortaya çıkmasına sebebiyet vermiştir. Bunun üzerine insanlar; Pandora adlı, içinde unobnatium adlı değerli bir mineral bulunan bir uydu keşfederler. Ancak Pandora'nın atmosferi insanlar için zehirlidir ve içinde; kabile yaşamını benimseyen, kedilerine zarar gelmediği sürece savaşmaya karşı olan, mavi tenli, insansı yapıda, 3-4 metre boya sahip ve Eyva adlı bir tanrıçaya tapan Navi halkı yaşamaktadır. Anlayacağınız üzere insanlar bu gezegene girmek, oradaki değerli minerali almak, yine bir şeylere sahip olmak, hükmetmek, tüketmek için oradaki halkla savaşmaya varacak eylemlerde bulunurlar. Filmin özetini kısaca burada keserek beni asıl etkileyen detaylara geçmek istiyorum.

Filmde Naviler saçlarında ve doğanın içinde de  bulunan bir bağ ile istedikleri zaman doğayla bağ kurup onunla iletişim haline geçebilmektedirler. Ancak bunu yapabilmeleri için bağ kurdukları her neyse onu samimiyetle ve içtenlikle hissetmeleri, onu gerçek anlamda görmeleri gerekmektedir. 

Bağ kurdukları anda  bağ kurdukları şeyle iletişime geçebilmekte hatta onu yönlendirebilmektedirler. Bu detay beni çok etkiledi ve aklıma Küçük Prens kitabında, Küçük Prens'le tilki arasındaki diyaloğu getirdi. Tilki, Küçük Prens'e onunla arkadaş olabilmesi için onu evcilleştirmesi gerektiğini söyler ve bunun üzerine Küçük Prens, evcilleştirmenin ne demek olduğunu sorar tilkiye. Tilki ise evcilleştirmenin bağ kurmak olduğunu söyler ve şöyle der: 

"Söz gelimi sen benim için şimdi yüz binlerce oğlan çocuğundan birisin. Ne senin bana bir gereksinmen var ne de benim sana. Ben de senin için yüz binlerce tilkiden biriyim. Ama beni evcilleştirirsen birbirimize gereksinme duyarız. Sen benim için dünyada bir tane olursun, ben de senin için."

Daha sonra tilki, Küçük Prens'ten kendisini evcilleştirmesini ve dost olmalarını ister ancak Küçük Prens  vaktinin çok az olduğunu, dostlar edinmesi, yeni şeyler tanıması gerektiğini söyler. Bunun üzerine tilki:

"Yalnız evcilleştirdiğin şeyleri tanıyabilirsin. İnsanların tanımaya ayıracak zamanları yok artık. Aldıklarını hazır alıyorlar dükkanlardan. Ama dost satan dükkan olmadığı için dostsuz kalıyorlar." der.

Evcilleştirmek, bağ kurmaksa ve yalnızca bağ kurduklarımızı gerçekten tanıyabiliyorsak; o halde Naviler çevrelerinde bulunan her şeyle bağ kurabildiklerine göre, başta kendilerini, sonra diğerlerini ve içinde bulundukları doğayı gerçek anlamda tanıyabiliyorlar demek değil midir? Peki, Sawubona: "Seni görüyorum" kelimesi de seni tanıyorum, görünenin ardında var olan özü hissedebiliyorum, diyerek bu tanıdıklığı en güzel ifade eden kelime değil mi sizce de?

Görüntülerin ötesine geçip sevgiyle bağ kurabilme dileğiyle.. 

Sawubona :)

                                                                                                                           Rumeysa Yıldız