Ramazan ayı geldi çattı ve oruçla alakalı birçok makale, yayın, video vb içerikler de çeşitli platformlarda yerlerini aldı. Bu içeriklerde çoğu kez orucun vücudumuza, zihnimize faydalarından söz edilmekle beraber ben bunların yanında orucun anlamı, önemi ve oruç sırasında ya da iftarla sahur arası zamandaki çeşitli farkındalık hallerimize değinmek istiyorum.

Oruç ritüelinin derin bir manası olduğunu ve içinde çok özel farkındalıklar barındırdığını düşünüyorum. Kelime anlamı olarak oruç; kişiye haz veren yeme, içme, cinsel ilişki gibi şeylerden belli bir süre dahilinde uzak durmak demektir. Kişiye haz veren şeyler dendiğinde "bana kitap okumak, spor yapmak vb aktiviteler de haz veriyor." gibi düşünceler gelebilir. Ancak burada bahsedilen haz kişide yüksek bir dopamine neden olan ve kişiyi farkındalık halinden uzaklaştıran yüksek bir keyif halidir. Dolayısıyla kitap okumak ya da spor yapmak gibi etkinlikler kişiyi farkındalık halinden uzaklaştırmaktan ziyade daha fazla farkındalık sahibi olmasını, daha fazla anda kalmasını sağlayan ve kişiyi sonrasında çöküntüye uğratacak derecede dopamin salgılatmayan  dengeli aktivitelerdir. 

Günümüz modern şartlarını göz önüne aldığımızda dopamin salgılanımını dengede tutmak oldukça zor görünmekle beraber elbette imkansız değildir. Zor olmasının nedenleri; hemen herkesin sevdikleriyle bir araya gelmesi halinde bile elinden düşmeyen telefonlar, sosyal medya bağımlılığı, aşırı yeme, aşırı kahve, çay, alkol tüketimi, dışarıya çıktığımızda her yerde karşımıza çıkan uyarıcılar(mağazalar, lokantalar, kıyafetler, elektronik eşyalar vb), hemen her evde bulunan ve gerek dizilerle gerek reklamlarla zihnimize birçok olumsuz şey yükleyen televizyonlar ve daha sayabileceğim birçok şey. Ancak tüm bunlara rağmen, zor olsa da dopaminimizi dengelememiz mümkün. Bunun yollarından biri: Oruç!

Orucu yukarıda yeme,  içme ve cinsel ilişki gibi bize haz veren şeylerden uzak durmak olarak tanımladık ancak bunlarla beraber ben bizde hemen hemen aynı derecede yüksek haz uyandıran ve dopamin dengemizi bozan az önce saydığım diğer aktiviteleri de bu kategoriye dahil etme taraftarıyım. Elbette tamamen bırakın, hiç ilgilenmeyin diyemem (tabi bir ay boyunca tamamen uzak durabilirsek çok daha iyi :) ) ancak en azından kendimize günlük limit koyarak bir nebze olsun kendimizi bunların olumsuz etkilerinden uzak tutup içimize dönerek, kendimize ve içinde yaşadığımız dünyaya karşı farkındalık geliştirerek orucun anlam ve önemini içimizde daha derin bir şekilde hissedebiliriz.

Dengeli ve dengesiz haz ayrımını yapıp dopamin detoksunun faydalarından kısaca bahsettikten sonra oruç ritüelinin kişiye sağladığı farkındalık durumlarına değinmek istiyorum. Öncelikle yüksek dopamin salgılamamıza neden olan aşırı haz dolu eylemlerden uzaklaşmak beynimizi, bedenimizi ve ruhumuzu(enerjisel alanımız) küçük bir şaşkınlığa uğratacaktır. :) İlk birkaç gün büyük bir yoksunluk, agresiflik, huzursuzluk, vücudunuzda kıtlık alarmı hissedebilirsiniz. Çünkü uzun süredir (tabi sağlıklı beslenmeyi ilke edinenler hariç) vücudunuz her enerjiye ihtiyaç duyup açlık alarmı verdiğinde onu yiyecekle, hatta muhtemelen vücuda anında yüksek bir enerji pompalayan ve yedikten çok kısa bir süre sonra tekrar bir enerji açığı ortaya çıkarıp sizi açlığa sürükleyen karbonhidratla ödüllendirdiniz. Bu da haliyle kan şekerinizde ciddi bir dengesizliğe sebebiyet vererek sizi bir kısır döngüye sürükledi. Bu sebeple uzun süre boyunca bu şekilde dengesizce bizde var olan alışkanlıkları bir anda uzun saat aralıklarıyla kesme sonucunda birtakım sorunların  yaşanması çok normaldir ancak birkaç gün sonra vücut, beyin ve enerjiniz buna uyum sağlamaya başlar ve kedinizi hem zihinsel hem bedensel hem de enerjisel olarak çok daha güçlü, iradeli ve dengede hissetmeye başlarsınız. Bu hislerle beraber de birçok noktada farkındalıklar açığa çıkmaya başlar. Daha önce kendinize hiçbir sınır koymadan, haz odaklı geçirdiğiniz vakitlerde farkındalık geliştirmeniz çok zordur çünkü tamamen bedenin ve zihnin isteklerine göre eylemde bulunmuşsunuzdur. 

Peki oruç sırasında kazanabileceğimiz farkındalıklar nelerdir?

1.Yemek Yerken Farkındalıkla Yemek

Normal zamanlarda, eğer farkındalık hakkında çalışmalar yapmayan biriysek, yemek yerken tam olarak yemek yediğimiz anda olmayız, zihnimiz bizi hep başka yerlere sürükler hatta çoğu zaman televizyon ya da bilgisayar karşısında bir şeyler izlerken yemek yeriz. Bu da yediğimiz yemeği farkındalıkla yemememize neden olur, dolayısıyla ne yediğimizi, ne kadar yediğimizi, yediğimiz şeyin tadını, kokusunu, ağzımızda bıraktığı lezzeti tam olarak hissedemeyiz. Hissedemeyince ne olur? Gerçek anlamda yemek yemiş olmayız aslında, sadece midemizi doldurmuş oluruz. 

Farkındalıkla yemek yediğimizde midemizi doldurmaya değil, yiyeceğin ağzımızda bıraktığı hisse odaklandığımız için daha fazla çiğneriz ve çok fazla yemeye gerek duymadan daha hızlı doygunluk hissine ulaşırız. Dolayısıyla bu da daha sağlıklı olmamızı, fazla kilolardan korunmamızı ve en önemlisi yediğimiz şeyin gerçek anlamda tadına varmamızı sağlar, hem de yüksek bir haz değil ölçülü bir hazla.

Unutmayın mühim olan bir şeyi çok fazla tüketmek değil farkındalıkla tüketmektir! 

2.Daha Fazla Kendi İçimize Yönelme Sonucu Özfarkındalık Kazanmak

Bize yüksek haz sağlayıp sürekli zihnimizin içinde var olmamıza sebebiyet vererek kendi özümüzü fark edip, dinleyemememize neden olan şeylerden bir süre uzaklaşmak; diğer seslerin zihnimizde susmasını ve kendi iç sesimizi duymamızı sağlar. Bu da bağlı olduğumuz ancak kendi iç sesimizle sorgulamadığımız ya da hissedemediğimiz tüm öğrenilmiş şeyleri sorgulayarak (bir nevi tefekkür hali) kendi özbenliğimizi oluşturmamıza, dolayısıyla kendimizi var etmemize katkı sağlar. 

Elbette bu noktada yalnızca bizde dengesizlik oluşturan bazı şeylerden uzaklaşmakla birlikte gerek ibadet gerek meditasyon gerek diğer içsel yönelimli ritüelleri gerçekleştirmek bu farkındalığı büyük ölçüde pekiştirecektir.

3.Zamana Yönelik Farkındalık

Oruçluyken iftar vaktine olan özlemle birlikte zaman önem kazanır. Normal şartlarda zamanın akıp gittiğinden şikayet ederken ve zihnimizin içinde yoğun bir meşguliyet halindeyken oruç zamanlarında bu oldukça azalır ve zamana yönelik bir farkındalık kazanırız.

Mide doluyken ve diğer haz veren eylemleri bir alışkanlık halinde sürdürürken zihnin içinde kayboluruz, çünkü bedenimizi ve zihnimizi şaşırtıp ana onaklanmamızı sağlayacak hiçbir eylemde bulunmayız. Oruç bu anlamda zamanın aslında ne kadar bol olduğunu, yalnızca biz zihnimizle çok fazla meşgul olduğumuz için bu farkındalığa erişemedigimizi bizlere fark ettirir. 

4.Toplumsal ve Evrensel Birçok Konuya Karşı Duyarlılık Kazanmak

Bu sorunların başında elbetteki açlık ve susuzlukla mücadele geliyor. Normal zamanlarda da elbette bu konulara duyarlıyızdır ancak çevremizdeki birçok haz odaklı uyarıcılar duyarlılığımızı büyük ölçüde azaltır. Bu da dünyada asıl önemli olan sorunlar yerine çok küçük, sorun bile sayılmayacak yığınla şeyi sorun haline getirmemize ve enerjimizi asıl önemli sorunlar üzerine değil, gereksiz denebilecek birçok sorun üzerine harcamamıza sebebiyet verir. 

Oruç, bu anlamda açlık ve susuzluğu en yakından hatta çok daha kısa süreli tecrübe eden bizlere bir nebze olsun farkındalık sunar ve dünyada var olan daha büyük sorunları görüp kendi sorunlarımızın aslında ne kadar ufak olduğunu görmemizi sağlar. 

Unutmayın, farkındalık kazanmak için bile bir nebze olsun farkında olmak gerek.

Hayırlı ramazanlar.

 Aşk:

Üzerine şiirler, destanlar yazılan, şarkılar söylenen, gerek edebi gerek bilimsel her alana konu olan ama genel geçer bir tanımı asla yapılamayan, kişiye özgü yaşanan, bazen patolojik bazense insanı, insan olma yolculuğunda bir üst aşamaya taşıyan, belkide dünyada gerçek olan tek şey.

Ben bu yazımda kendi tecrübelerimle beraber aşk üzerine öğrendiğim, okuduğum birçok şeyin zihnimde, yüreğimde harmanlanmış halini ortaya koymak, belki farklı bir bakış açısı kazandırmak istiyorum sizlere, belkide yazarken birçok şeyi fark edecek olan kendime. :) Elbette buradaki düşüncelerin hepsi bana ait, sizler aşka çok farklı bir yerden bakıp yazımı eleştirebilir ya da katılmayabilirsiniz, hatta bence eleştirin de :) Okuduğunuz, duyduğunuz, öğrendiğiniz her şeyi eleştirin, sorgulayın ki kendi özgün fikirleriniz oluşsun. İşte bu yazımın aşk üzerine yazılan, anlatılan diğer yazılardan ve düşüncelerden farkı size bir kesinlik sunma, sizi bir şeye inandırmaya çalışma amacı gütmemesidir. Amacım yalnızca bir nebze olsun düşünmeyi, sorgulamayı ve farkındalık oluşturmayı sağlamak. 

Aşk üzerine çok fazla kalıp bilgi mevcut: Bir erkeği/kadını kendine aşık etmenin yolları, aşıksa şöyle davranır, böyle davranmıyorsa aşık değildir gibi.. Ben bu tarz yaklaşımlara fazlasıyla mesafeliyim ve ilişkileri de insanları da tek tipleştirdiğini düşünüyorum. Halbuki her ilişki, her aşk kendi içinde çok çok özeldir. Her kadının/erkeğin, her çiftin, hayattaki sorumlulukları, yaşam tarzları, ailevi yapıları, büyüdükleri ortam, hayat felsefeleri, inançları ve daha birçok özellikleri birbirinden çok farklıdır ve durum buyken hiçbir ilişki için basmakalıp, tek tip görüşler, öneriler beyan edilemez.

Daha önce aşk kelimesini çok travmatik bulurdum. Sevginin daha gerçek ve kalıcı olduğunu düşünürdüm. Aşkın sağlıklı bir duygu olmadığını, insanı kör karanlıklara sürükleyebilecek kadar yoğun bir duygu seli yarattığını ve bu yoğun duygularımızın ya hormonel ya da travmalarımızın açığa çıkma şekli olduğuna inanırdım. Hormonel kısmı zaten çoğumuz biliyoruzdur. Feromonlarınızın (feromonlar hakkında bilgi ve farkındalık için linke tıklayabilirsiniz)https://www.hakanbuzoglu.com/kizamik-rubeola/244-dermatoloji/terleme-asiri-terleme-tedavileri/1211-vucut-kokusu-feromonlar uyuştuğu her insana karşı hissedilebilecek geçici, daha çok cinsel bir güdüdür ve ne yazık ki çoğu kişi bunu aşk zannederek büyük hatalara sürüklenir, yaşanan o heyecanı, adrenalini aşk duygusuyla karıştırır, belki evliliklerini sonlandırır, belki aldatma yoluna gider ve genelde büyük bir çoğunluğu daha sonra duygularının aşk olmadığını fark ederler ve büyük pişmanlıklar yaşarlar. 

Travmatik bulduğum kısmıysa; kişiler (eğer bilinçli ve sağlıklı bir tercih değilse) çoğunlukla geçmiş travmalarına bağlı tercihler yaparlar. Büyüdükleri ortam sağlıksız, huzursuz, mutsuz da olsa sırf alıştıkları ve güvenli alan olarak gördükleri için kendilerine benzer ortamı sunacak kişiyi gidip bulurlar. Böyle olunca da elbetteki sağlıksız, huzursuz ve mutsuz bir ilişki olur. Ben de daha önce, bu ve benzeri sebeplerden dolayı sanırım saplantılı, fazla yüksek dozajlı bir duygu olarak görüyordum aşkı. 

Bir gün felsefe yüksek lisansta eğitim gören yakın dostumun davetiyle, aşka psikolojik ve felsefi bakış konulu bir seminere katıldım ve aşkla ilgili düşüncelerim bu seminerden sonra değişime uğradı. Hep soruyordum kendime "Eğer aşk, sağlıksız bir duyguysa ve özel ilişkimizde beslememiz gereken doğru duygu yalnızca sevgiyse o halde özel ilişkimizi diğer ilişkilerden ayıran faktör nedir?" diye. Buna cinsellik cevabını verecek olursam, daha öncede bahsettiğim feromonlarımızın uyuştuğu her kişiye hissedebileceğimiz bir güdünün bizim için çok özel, değerli, canımızın parçası gibi gördüğümüz bir kişiyi özel yapan tek neden olması imkansızdı. O halde cevap başka bir şey olmalıydı. Seminerdeki psikiyatr bu konuda zihnimi aydınlattı. Aşkı ikiye ayırdı: Sağlıklı ve patolojik aşk.

Artık aşka yalnızca sağlıksız bir duygu olarak bakmıyordum. Aşk sağlıklı olduğunda, birbirini besleyen, emek dolu, çiçek gibi büyütülmüş, zaman ayrılmış, doygun, yüce bir duygu; sağlıksız olduğundaysa, o kişiyi neden sevdiğini dahi bilmediğin, sorunlarla ve cevapsız sorularla dolu, birbirini anlamaktan uzak, saplantılı, alışkanlık halini almış bir duygu açığa çıkıyordu.

Bir ilişkide; sürekli mutlu olmak ya da haz duymak, sürekli eğlenmek, gülmek, sürekli ilgi alaka, sürekli bir temas hali, romantik sürprizler, pahalı hediyeler, 14 Şubat kutlamaları, fotoğraf çekilip sosyal medyada sürekli paylaşıp mutluluğunu sergilemek, pamuk şeker, kağıt helva ve balon üçlüsüyle el ele sahilde yürümek, kendi hayatın yokmuşcasına sürekli o kişinin hayatıyla ilgilenmek, sürekli aşk sözcükleri söylemek, kısacası o dizilerde, filmlerde gördüğümüz çoğu eylem değildir aşk. Elbette bunlar da yapılabilir, ancak böyle beklentiler içerisine girilip karşı tarafı bu eylemlere zorlayarak ya da bu eylemler olmazsa sanki aşk olamazmışcasına davranarak değil! Aşık olduğunuz kişiyle; doğaçlama olarak, hiçbir beklenti, baskı olmadan bu eylemler yapıldığında elbette güzeldir,  yapılabilir. Ancak yapılmıyor diye ortada aşk yok demek aşkı da kapitalist sisteme kurban etmek demek bence.. 

Bu ve bunun gibi beklentiler aşkı samimi, içten, otantik(orijinal), kendine özgü halinden soyutlayıp samimiyetten uzak, görevlerle çerçevelenmiş, tek tip, sıradan bir hale sokuyor. Öyle bir sistem içerisindeyiz ki aşk gibi yüce bir duygu bile bu sistem içinde eriyip adeta bir gösteri unsuruna çevrilmiş durumda. Aşkınızı bu sisteme kurban etmeyin derim..

Sıradanlaştırılmış, tek tip aşk kalıplarına değindikten sonra patolojik ve sağlıklı aşk arasındaki farklara değinmek istiyorum.

Patolojik bir aşkta; iki taraf birbirine bağlı değil bağımlıdır. Bağlılık ile bağımlılık birbirinden çok farklıdır. Bağlılıkta sevgiden, birbirine verilen değer ve emekten doğan bir bağ vardır. Bağımlılıkta ise; kişiler anlık hissedilen, yoğun bir sevgi duygusundan(ki bu sevgi midir tartışılır) dolayı, ilişkide mutsuz, huzursuz, özellikle kendileri olarak var olamadan yaşasalar bile ilişki üzerine sağlıklı bir konuşma gerçekleştirmez, kendi karakterlerini ortaya koyamaz, anlaşamadıkları mutsuz oldukları noktada dahi sağlıklı bir şekilde ayrılma kararı alamazlar. Ne olursa olsun, ne yaşanırsa yaşansın o ilişki sürmelidir! 

İşte böyle ilişkilerde daha çok geçmiş tarvmalarımız, eksikliklerimiz, farkındasızlığımız hakim konumda bulunur. Ailemizde göremediğimiz ilgiyi, sevgiyi ararız çoğu zaman. Bu sevgi ve ilgi açlığıdır karşımızdakinin kısıtlamalarını ve baskılamalarını kabul etmemize ve bunları ilgi zannetmemize neden olan. Bazen aile içinde sürekli aşağılanmamız, görülmememiz, yok sayılmamız, başarılarımızın takdir edilmemesi, sürekli eleştirilmemizden sonucu aşağılık kompleksinden doğan narsist kişiliğimizle kendimize bir kurban seçeriz; bazense o narsist kişi tarafından kurban ediliriz. Bu ve benzeri birçok sebepten doğar patolojik bir aşk. Eğer bu kategorideyseniz ve bu yazıyı okuyorsanız, diğerlerinin söylediği gibi kaçın, canınızı kurtarın demeyeceğim, bunun çok zor olduğunu ve yapabilseniz zaten yapacak olduğunuzu çok iyi biliyorum. Size tek ve basit bir önerim var  lütfen kedinizi sevmenin bir yolunu bulun! İsterseniz bu konuda kitaplar alın sürekli okuyun, isterseniz gün içinde kendinizi sevdiğinize, yeterli olduğunuza dair olumlamalar yapıp zihninizi eğitin ama lütfen bir şey yapın! Çünkü ne siz, ne aileniz, ne ileride ya da hali hazırda o kişiden doğan ya da doğacak olan çocuklarınız bu ilişki içerisinde mutsuz bir şekilde var olup sonrasında sizin yaşadıklarınızın benzerini ya da daha kötüsünü yaşamayı gerçekten hak etmiyorlar, etmiyorsunuz.. 

Bunun yanında sağlıksız ve patolojik ilişkilerin boşuna var olduğunu düşünmüyorum. Travmalarımızla yüzleşmemiz ve şanslıysak onları aşabilmemizde en etkili araçlardan biridir böyle ilişkiler. Bu sebeple eğer böyle bir ilişkideyseniz ya da böyle bir ilişki başınızdan geçmişse dönüp neden bu ilişkiye bağımlı olduğunuza, neden ayrılamadığınıza ya da neden ilişkide kendinizi var edemediğinize, canınızın yanmasına rağmen neden hala orada bulunup sorunu sağlıklı bir şekilde tartışamadığınıza bir bakın derim. Orada öğreneceğiniz çok önemli şeyler mevcut olacaktır.

Sağlıklı aşka gelecek olursak, bu da sürekli bir mutlu olma hali değildir elbette. Bazen acılar yaşansa da o acıda bir anlam, bir farkındalık, iki kişinin de konuşarak birbirini anlayabildiği ve yeni bir şey öğrenerek bu acının içinden beraber geçtikleri, beraber olgunlaştıkları, ilişkilerini bir üst mertebeye taşıdıkları bir ruh halidir sağlıklı aşk. Bu aşkta herkes kendi olarak var olur, kimse kimseyi değiştirmeye, baskılamaya çalışmaz. İki taraf da birbirinin en büyük destekçisidir. Herkes birbirinin varoluşuna saygı duyar. İlişkide travmalar, eksiklikler değil sevgi, anlayış, farkındalık hali hakimdir. 

Kişiler birbirlerinin ve kendilerinin farkındadır. Kendinin ve karşısındakinin zayıf ve güçlü yönlerinin farkındadır ve bunları birbirine karşı kullanmaz, bu zayıf yönleri törpüleme gayreti içindeyken bunu karşı tarafa bildirir ve bu değişim sürecinde yanında olmasını, kendisine yardımcı olmasını ister. Ben öyle biri değilim, benim eksiklerim yok demek yerine kendinin de herkes gibi eksiklerinin, hatalarının olabileceğinin farkındadır ve hataları karşısında savunma yapıp üste çıkmaya çalışmak yerine bunları kabul eder ve ilişkide bulunduğu kişiden bu yönlerini değiştirmek için gerekirse zaman ister. 

Her şeyden ve birbirlerinden önce kişiler kendilerini severler. Kendilerini kabul ederler, eleştirmezler. Çünkü ancak kendini gerçekten sevebilen, onaylayan bir insan bir başkasını gerçekten sevip onaylayabilir. Kendini sevmek deyince bencillik, egoizm anlaşılmasın lütfen, çünkü kendini sevmek kesinlikle böyle bir şey değildir. Kendi varoluşunu onaylamaktır kendini sevmek, kendiyle sorunu olmamaktır, özüne güven duymaktır, özünün iyi olduğunu görebilmektir, özünü fark edebilmektir. Özünü fark etmek; bedenin, zihnin, öğrenilmişliklerin dışında bir benin olduğunu görebilmektir. Bunu görebilen insanlar koşulsuz, çıkarsız, beklentisiz, karşısındakinin özünü, belki travmalarını görüp onlara değerek, şefkat duyarak, sağlıklı bir sevgi var edebilirler.

Bazen birçok şey olur zihnimizde yapmak istediğimiz ancak bir türlü harekete geçemeyiz. Saatler, günler, haftalar geçer ve o yapmak istediklerimiz hala zihnimizde bir yerlerde durur ve bizi huzursuz hissettirir. Böyle durumlarda kendinize hiç "Ben bunu gerçekten yapmak istiyor muyum?" diye sordunuz mu? Ancak samimi bir sorgulamadan bahsediyorum, yüzeysel değil!

1) Asıl sorunlarımızla yüzleşmekten korkmamız! 

Evet zihnimiz böyle şeyler yapar; derinlerde bir yerlerde bazı travmalarımız, kırgınlıklarımız, aşamadığımız bazı duygu ve düşünceler var olabilir ve bunlarla yüzleşmemek adına bir yığın iş üretebilir. Böylece bu işlerle uğraşırken asıl sorunu düşünecek vaktimiz olmaz ve kendimizde kısa süreli rahatlama ancak uzun süreli baskılama gerçekleştiririz! Üstüne bir de  eksiklik, yetersizlik, yoksunluk hisleri açığa çıkar. Neden mi? Çünkü çoğu kişi o kadar uzun bir yapılacaklar listesini eksiksiz yerine getiremez de ondan. Hatta belkide hiçbirini. Bir sürü yapılacak şey olunca insan nereden başlayacağını bir türlü bilemez, birçok yapılacak şey vardır ve bu kadar şey zihnine bir yük gibi biner. Sonunda da hareketsizce öylece kalakalır ve "Bir sürü yapacağım şey var birini bile yapamadım, ben beceriksizim, tembelim vb" düşünceler, bu düşüncelere bağlı da yetersizlik ve yoksunluk hisleri ortaya çıkar. 

Bununla birlikte travmalarının itici gücüyle harekete geçenler ve bu hareketle zihnini görmezden gelenler de vardır elbette. Ancak harekete geçip başarılara imza atsalar da bu kişilerde de tatminsizlik ve fazlasını arzulama güdüleri baş gösterir. Bu da harekete geçemeyen tarafın hissettiği gibi yine bir yetersizlik, yoksunluk duygu ve düşüncelerini açığa çıkarır. 

Çözüm Önerisi

Aslında zihnimizi izlemeyi başarabilirsek bu duygu ve düşüncelerin hiçbirinin gerçeği yansıtmadığını, bizi korktuğumuz bazı duygulardan korumak için bu kez de başka kötü duygulara ve düşüncelere ittiğini görebiliriz. Bunu aşmanın yolu ne yazık ki korkularımızla yüzleşmek! Biliyorum travmalarımızla, belki unutmaya çalıştığımız, belki kabullenemediğimiz bir çok şeyle yüzleşmek çok zor. Ancak iyileşmek ve potansiyelimizi gerçekten açığa çıkarabilmek, hayallerimizi gerçekleştirebilmek, artık harekete geçebilmek için bunlarla yüzleşmemiz gerekiyor. 

İçinde bulunduğumuz sistemde kabul görebilmek ve saygınlık kazanabilmek için uzun bir yapılacaklar listesi, büyük başarılara imza atmak, toplumun beklentilerini karşılamak gerekiyor maalesef ki ve ben bunların hepsine egosal istekler diyorum. Bu istekler; kendini var edebilmek ve kabul ettirmek için kişinin özü, hayata bakışı, ahlakı, vicdani sistemi, düşünceleri yani insanı asıl insan yapan şeyleri değil; maddi, sonradan var edilmiş, insanın insan olması noktasında bir faydası olmayan şeyleri barındırır içinde ve bu istekler insanı huzursuz eden, aslına bakarsanız insanın doğasına çok da uygun olmayan isteklerdir. 

Egosal istekler bizim asıl isteklerimiz değildirler, bu sebeple de onları yapmak istemeyişimiz ve hareketsiz kalışımız çok normaldir. Bunlar toplumda ve kültürde kabul görmemizi, bize saygı duyulmasını sağlayan, tamamen egomuzu besleyen ancak özümüzü aç bırakan isteklerdir ve bu isteklerle çıkılan yolda çoğu zaman bir başarı öyküsü oluşamaz. Oluşsa da bir türlü bizi tatmin etmez. Bir noktaya ulaşsak bile hep bir üst noktayı hedefleriz ve başarılarından tatmin olmayan, doyumsuz bir hale bürünürüz. Burada ego, hırs, tatminsizlik, kaygı durumları vardır ve insan özünde bunların hiçbirini istemez aslında. İstemediği için de harekete geçmek istemez çoğu kez. Harekete geçenler de hırs içinde, mutsuz tatminsiz, yine yetersizlik hisleriyle dolu bir hayata kendilerini teslim ederler.

Çözüm Önerisi

Ben bilincinden biz bilincine geçmek! Peki nedir biz bilinci?

İnsan "ben" den yani egodan çok daha fazlasıdır. İnsan çok daha büyük bir bütünün parçasıdır. 

Ben bilinci egoya, dolayısıyla çıkarlara hizmet eder ve kişi sürekli kendi çıkarlarına göre hareket etse de bir türlü tatminkar hissetmez. Biz bilinci ise bütüne, insanlığa hizmet eder ve çıkarsızdır. Biz bilincinde kişi kendi potansiyelinin yalnızca kendisi için olmadığının, bütüne de ait olduğunun farkındadır ve kendi çıkarı için hareket etmese de çok fazla tatminkar hisseder. Ben bilincinde kişi, başardıkça başarısız ve yetersiz hissederken, biz bilincinde başarılarının tatminini yaşar, aynı zamanda yeterlilik, tamamlanmışlık hisleriyle doludur. Çünkü insanın doğasına uygun olan biz bilincidir ve insan doğasına uygun davrandığı kadar tamamlanmış hisseder.

İçimizdeki potansiyel deyip durdum. Peki bu potansiyeli nasıl keşfedeceğiz? 

Bunun için yukarıda bahsettiğim aile, toplum, kapitalist düzenin baskısını biraz sessize almamız. Biliyorum çok zor ancak imkansız değil. İçinde bulunduğumuz sistem içinde maddi güç, makam, mevki, markalar, etiketler üzerinden bir kimlik oluşturma mevcut maalesef ki ve bunun farkındalığına ulaştığımızda, bu temsillerin asıl özümüzü oluşturmadığının da farkına varmış olacağız. Bunları fark ettiğimizde "Ben bu etiketler dışında kimim?" sorusu açığa çıkacak. 

Görüldüğü gibi potansiyeli keşfetmenin yolu kendimizi tanımaktan geçiyor aslında. Kendimizi tanımanın yolu da kalıplardan uzaklaşıp içimize dönüp kendimizi sorgulamaktan geçiyor. 

Kendimizi tanımak ve özümüze ulaşmakla ilgili makalelerimize bakabilirsiniz:

https://www.openmindry.com/2023/02/kendi-ozumuze-ulasma-yolculugu.html

https://www.openmindry.com/2023/02/zihnimizdeki-seslerden-nasl.html

Ayrıca potansiyelimizin keşfiyle alakalı da ayrı bir makale yayımlamayı düşünüyorum, bu sebeple burayı kısaca geçmek istiyorum. 

Kendimizi tanıyıp potansiyelimizi keşfettiğimizde sıra bu potansiyeli ben bilinci değil, biz bilinci çerçevesinde harekete geçirmeye geliyor. Böyle olduğunda artık dış seslerin; ailenin, toplumun, kültürün, sistemin ne söylediği bizim için büyük bir anlam ifade etmez hale geliyor çünkü artık dış güdümlü değil iç güdümlü hareket ediyor hale geliyoruz ve dışarıdakilerden çok bizim neye ne anlam yüklediğimiz önemli hale gelmiş oluyor. 

Sonuç olarak travmalarımızdan, korkularımızdan, kaçtığımız iç sesimizden, ailenin, toplumun, sistemin baskısından özgürleşip kendimizi var ettikten, potansiyelimizi, hayat amacımızı, asıl isteklerimizi keşfettikten sonra bütünün bir parçası olarak bütüne hizmet etmenin verdiği hazla hareket etmek en büyük tatmin sebebimiz olmuş oluyor.

Potansiyelinizin bir nehir gibi akması dileğiyle.